Na czy po lody

Z jednej strony wszyscy producenci deklarują powrót do naturalnych składników. Z drugiej zaś, czynią to nieco na pokaz, skupiając się głównie na aspekcie marketingowym oraz technologiach nieznanych naszym przodkom.



Sprawcami zamieszania są Włosi, którzy dyktują trendy w segmencie lodziarskim. Fakt, że w swej filozofii wracają do „źródeł”, może dziwić tym bardziej, że to właśnie Tifosi zerwali jako jedni z pierwszych z prawdziwie tradycyjną formą tworzenia smakołyków. Po latach oferowania lodów odznaczających się jaskrawą kolorystyką oraz ciągnącą się, wręcz gumową konsystencją, dyktatorzy mody postawili na półprodukty z wyższej półki. W dzisiejszych czasach lody muszą być „eko”, „bio”, co w realiach lodowego biznesu oznacza jak najbliższe odzwierciedlenie naturalności przy zachowaniu masowej produkcji. Na styku świata rzemieślniczego z przemysłowym efektem skali paradoks jawi się w najszerszym spektrum. Jak to możliwe, by scalić nowoczesną zawartość z tradycyjnym opakowaniem? Czy rzeczywiście ze sproszkowanych półproduktów wywodzących się z półwyspu Apenińskiego uzyskane zostaną bardziej naturalne lody, niż te, które tworzone są z tego, co zrodzi najbliższa okolica?

Inżynierowie smaku

Mieszkańcy Piemontu przez wieki raczyli się cięższymi, bardziej kremistymi lodami w porównaniu z ich pobratymcami z Kalabrii czy Sycylii, którzy z uwagi na uwarunkowania klimatyczne preferowali lody sorbetowe. Podział ten istnieje do dnia dzisiejszego, lecz wspólnym mianownikiem są dostawcy półproduktów. Technolodzy, będący „inżynierami smaku” stanowią w dużej mierze o tym, co będzie hitem danego sezonu, a jaki smak będzie musiał poczekać na swą premierę. Działalność handlowa włoskich profesjonalistów podnosi ogólny poziom lodziarstwa na świecie. Nad początkującym adeptem sztuki lodziarskiej roztaczana jest „opieka” ze strony technologów, oferując [...]