Generał de Gaulle pytał kiedyś retorycznie, jak można rządzić krajem, w którym powstaje 246 gatunków sera. Ja odpowiedziałbym, że jest to tak samo trudne, ale równie przyjemne, jak żyć w państwie, które ma 341 apelacji winiarskich.
Wino i sery od zawsze szły ze sobą w parze, nie tylko we Francji. To najpopularniejsze zestawienie, jeżeli chodzi o łączenie jedzenia z jakimikolwiek trunkami. Znane człowiekowi od tysięcy lat produkty z mleka towarzyszą nam w kuchni w kilku różnych kontekstach: • jako przyprawa (np. parmezan), • jako dodatek (np. składnik sosu), • jako dominujący składnik potrawy (np. sałatki), • jako danie samo w sobie (np. deska serów). Zanim zajmiemy się konkretnymi rodzajami serów, spójrzmy na ten produkt w szerszej perspektywie. Między pracą serowara a enologa jest bowiem bardzo wiele podobieństw. Na charakter i ostateczny smak sera wpływają przede wszystkim takie czynniki, jak: • rodzaj mleka (krowie, owcze, kozie itd.), • pochodzenie mleka (region, w którym są pastwiska), • metody produkcji, • sposoby i długość dojrzewania.
Jak podawać sery
Pojęcie „deski serów” lub „wyboru serów” pojawiło się dopiero pod koniec XIX wieku, gdy globalizacja pozwoliła nam gromadzić sery z różnych części Europy i świata. Wcześniej jadano tylko te sery, które powstawały w najbliższej okolicy. • Zazwyczaj proponujemy trzy do pięciu rodzajów/typów sera. • Nie bójmy się mieszać różnych gatunków. • Wybierzmy przynajmniej jeden ser owczy i jeden kozi. • Przeznaczmy 10 do 20 g każdego sera na osobę.
Pamiętajmy przy tym, by wyciągnąć sery...
Udostępniono 30% tekstu, dostęp do pełnej treści artykułu tylko dla prenumeratorów.
