Są na świecie miasta winiarskie, które od wyjścia z lotniska kłaniają się przybyszom w pas winnicami, tak jak argentyńska Mendoza. Są też takie jak Wiedeń, gdzie uprawy winorośli znajdują się w granicach miasta. Ale Wenecja? Plac św. Marka, gondole, kanały, szkło z Murano – ale winnice? Tak. Miałam okazję przekonać się o tym w lipcu podczas podróży do tego wyjątkowego miasta. Zapraszam na sensoryczny spacer po kuchni i winach Wenecji.
Terytorium dawnej Republiki Weneckiej dzieli się dziś na trzy regiony: Trydent-Górna Adyga, Friuli-Wenecja Julijska i Veneto. Nazwa Veneto wywodzi się od nazwy plemienia celtyckiego, które żyło na tych terenach. To region ogromnych różnic. Zaczyna się wysoko w górach na granicy z Austrią, a następnie schodzi w kierunku Morza Adriatyckiego, gdzie jego uwieńczeniem jest bajeczna Wenecja. Dialekt wenecki i jego poddialekty są tak samo powszechnie używane, jak przez tysiąc lat potężnej Republiki Weneckiej, znanej jako La Serenissima („najpogodniejsza”), o której pamięć jest wciąż bardzo silna. Flaga republiki, czerwony sztandar ze złotym lwem, jest nadal oficjalnym symbolem regionu.
Kuchnia wenecka
Wenecja była niegdyś stolicą dużego imperium handlowego i jednym z najbardziej prestiżowych miast w całej Europie. Jak więc można się spodziewać, ma bogatą tradycję, jeśli chodzi o jedzenie. Obszerna laguna wenecka i wybrzeże Adriatyku na wschód od Veneto to bogactwo ryb i owoców morza, zatem to na nich opiera się wiele tradycyjnych dań Wenecji. Bigoli in salsa (lokalny makaron w sosie anchois), risotto al nero di seppia (risotto gotowane z atramentem z mątwy) i sarde in saor (sardynki konserwowane w słodko-kwaśnej marynacie) należą do najsłynniejszych dań z prowincji. Bardzo popularne są również moeche, małe zielone kraby wyławiane na wiosnę z laguny, które są gotowane i zjadane w całości, łącznie z miękką skorupą. Jak na ironię, w regionie z dużym wybrzeżem bardzo popularna jest ryba baccalà, czyli suszony dorsz z północnego Atlantyku. W potrawie baccalà mantecato dorsz jest moczony, gotowany w mleku, a następnie ubijany z oliwą z oliwek na rodzaj pasty, i spożywany z krążkami białej lub żółtej polenty. Risi e bisi to rodzaj risotto z groszku i pancetty. Ma prawie mityczny status i mówi się, że był podawany dożom Wenecji w święto św. Marka (25 kwietnia), które jest narodowym dniem Wenecji. Miasto Wenecja słynie również z cichèti, małych talerzyków podawanych w bacari, tradycyjnych miejskich...
Udostępniono 30% tekstu, dostęp do pełnej treści artykułu tylko dla prenumeratorów.
