To znacznie więcej niż smaczna i szybka przekąska. Dla Chilijczyków sánguche, czyli kanapka na ciepło, to symbol tożsamości kulinarnej, głęboko przekrojowej i demokratycznej. Oto trochę historii i kilka klasyków, które mogą być inspiracją dla polskich szefów kuchni.
Nie wiemy dokładnie, ale legenda głosi, że termin „kanapka” pochodzi z Anglii. Czwarty hrabia Sandwich – nazywał się John Montagu – był nałogowym hazardzistą i nie odchodził od stołu nawet po to, by coś zjeść. Któregoś dnia, w trakcie gorącej rywalizacji, wezwał jednego ze swoich służących i zamówił cokolwiek, aby zaspokoić głód. Po kilku minutach pojawiła się taca z jedzeniem. Hrabia wziął dwie kromki chleba, włożył między nie kawałek mięsa i zjadł radośnie. Najciekawsze w tej historii jest to, że jedynym dziedzictwem tego hrabiego było stworzenie „kanapki”. Za górami, za morzami Wiele lat później kanapka podróżowała w odległe miejsca i z wielkim entuzjazmem osiedliła się w Chile. Dzięki gastronomicznym wpływom brytyjskich i niemieckich imigrantów, kanapki – sánguches, jak nazywa się je w Chile – zdołały zdobyć popularność, rozszerzyć swoją różnorodność i stać się absurdalnie wyrafinowanym przysmakiem. Dziś Chile to raj kanapek. Nie bez powodu Chilijczycy są drugim po Niemczech największym konsumentem chleba na świecie, z około 98 kg chleba na osobę rocznie. Aby poznać początki chilijskiego sánguche, musimy cofnąć się do 1851 r., kiedy to otwarto linię kolejową łączącą port Valparaíso ze stolicą Santiago. Pierwsi pasażerowie pociągu mieli tylko kilka minut między stacjami, musieli więc zadowolić się produktami oferowanymi przez sprzedawców ubranych na biało, niosących pachnące wiklinowe kosze. Musieli zjeść coś szybkiego, praktycznego, sycącego i smacznego. W Chile przekąski te nazywano „chlebem podróżnym”, a w swoich pierwszych wersjach były rodzajem chlebków serwowanych z serem, szynką lub roladkami wieprzowymi zwanymi malaya.
Kanapka rządzi W mgnieniu oka kanapka zyskała miejsce we wszystkich warstwach społecznych. Wchodziła w skład menu wielu emblematycznych do dziś miejsc, takich jak fuentes de soda, czyli rodzaju popularnych barów z szybkim jedzeniem, ale także restauracji, w których chętnie stołują się politycy, dziennikarze i postacie bohemy. Jednym z nich jest mityczna Confitería Torres w Santiago. Otwarta w 1879 r., uważana jest za najstarszą restaurację w Chile, obecnie znajdującą się u zbiegu ulic Alameda i Dieciocho. Tu powstała kultowa kanapka o bardzo dyplomatycznym rodowodzie: El Barros Luco. Kanapka nosząca imię byłego prezydenta Ramóna Barrosa Luco (1910-1915), który wymyślił ją podczas swoich licznych wypadów do tej restauracji. Oczywiście Chile nie jest jedynym krajem, który przyjął ten nowy globalny symbol kulinarny, jakim jest kanapka, jako swój własny. Na przykład w Stanach Zjednoczonych hamburger i hot dog stały się szeroko rozpowszechnione po Światowej Wystawie w San Luis w 1904 r. Ale kilkadziesiąt lat później kanapki w Chile uległy mutacji i stały się szeroko rozpowszechnione, urosły w wielkości, smaku i dodatkach, oferując soczysty charakter, gdzie chleb z trudnością podtrzymuje obfitą ilość nadzień, takich jak awokado, pokrojony w kostkę pomidor, majonez i sos tatarski. Kanapka to nie tylko kolejny smak rodem z Chile. Jeśli ktoś odważy się zainstalować go w kategorii fast food, popełni poważne wykroczenie. Jest to głęboko przekrojowy i demokratyczny przepis, ponieważ jest sprzedawany w wózkach na ulicach, w kioskach, skromnych kuchniach i restauracjach dla smakoszy. Sánguche jest prawdopodobnie najbardziej charakterystycznym chilijskim produktem gastronomicznym. Oryginalne, smaczne i sycące. Symbol tożsamości i dumy narodowej.
Eduardo Brethauer jest Chilijczykiem/Włochem i jednym z najbardziej rozpoznawalnych i oryginalnych piór w świecie wina.
Dziennikarz, autor licznych publikacji, w tym „Vinos con Cuento”, juror konkursów winiarskich na pięciu kontynentach oraz entuzjastyczny szef kuchni amator. Dziś żyje szczęśliwie w Polsce.
Dodaj komentarz