Trzypiętrowa patera z przekąskami, porcelanowe filiżanki i czajniczek, a do tego prosecco – a w droższych knajpach szampan – w wysokich kieliszkach. Anglicy kochają tradycje. A popołudniowa herbatka to najbardziej angielską z nich. Ale nową świecką tradycją jest też... wskrzeszanie tradycji.
Trendu korzystania z restauracji w porze popołudniowej herbatki nie da się przeoczyć, nawet gdyby bardzo się chciało. Nad Tamizą i Mersey w godzinach tuż-po-pracy ludzie zajmują stoliki w restauracjach, zwłaszcza te niższe, przy kanapach, pogrążeni w odprężającej rozmowie. Przed nimi na stołach charakterystyczne tacki, na których ułożone jest całe menu na popołudnie. wszechobecny i demokratyczny. Może też oznaczać, że spopularyzował się dopiero ostatnio. Albo jedno i drugie – zresztą demokratyczny jest z założenia, choćby pod względem tego, jak wygląda. Bo afternoon tea jest tak sformatowany jak nasze brunche, albo nawet bardziej. Składa się z trzech pięter przekąsek – na jednym słone finger sandwiches, zwykłe składane kanapki. Na drugim – tradycyjne scones, czyli maślane herbatniki (mogą być z rodzynkami czy żurawiną), kruszone i jedzone z masłem. Na trzecim – pastry, czyli ciastka, takie prawdziwe, jak z filmów – w pastelowych kolorach, różowe czy seledynowe, z nadzieniem. No i herbata. W Anglii herbata ma taką moc, że użycza swojej nazwy posiłkom (klasa robotnicza jadała kiedyś obiad właśnie w porze, w której szlachta piła herbatę, dlatego na obiad mawiano tea). A popołudniowa herbatka musi zawierać herbatę. Jak podkreśla Karol Kurowski, czasem sezonową – takie zdarzały się w „jego”...
Udostępniono 30% tekstu, dostęp do pełnej treści artykułu tylko dla prenumeratorów.
